W badaniu efektów kształcenia konieczne jest przeprowadzenie dwóch zasadniczych pomiarów: na początku i na końcu procesu. Oba pomiary muszą objąć tych samych respondentów, po upływie wystarczającego czasu na przyswojenie materiału. Wyjątkowo w sytuacji, gdy kurs ma najpierw formę stacjonarną, a później zdalną, warto przeprowadzić 3 pomiary, aby oszacować efekty obu tych form.

Dla badań kursów stacjonarnych – minimum 12 cotygodniowych zajęć po 2 godziny lekcyjne; dystans min. 3-miesięczny.
Dla badań kursów zdalnych – minimum 10 tematów o łącznym nakładzie pracy >20 godzin; dystans min. 2,5-miesięczny.

Wybór sposobu zbierania wypowiedzi od respondentów zależy od formy zajęć. Jeśli odbywają się bezpośrednie spotkania, to najlepszą metodą jest wypełnianie kwestionariuszy pod nadzorem wykładowcy, w ściśle wyznaczonym momencie. Jeśli realizowana jest tylko forma zdalna, to musi być mechanizm kontroli terminów wypełniania: tuż przed rozpoczęciem i natychmiast po zakończeniu kursu.

Gdy jest możliwość wyboru ankiet papierowych lub elektronicznych, to pamiętajmy, że:
• w formie tradycyjnej trzeba ręcznie wprowadzać dane, lecz mamy pełny nadzór nad wypełnianiem kwestionariuszy;
• w formie zdalnej mamy słaby wpływ na kompletne i terminowe wypełnianie e‑ankiet, lecz gotowe do analiz bazy danych.

W ewaluacji procesów edukacyjnych najważniejsze jest ustalenie efektów w środowisku lokalnym. Jeśli kurs zdalny obejmuje środowisko rozproszone, to pojęcie terenu badań jest nieostre. Obszarem pomiarów jest zatem skupisko podmiotów uczestniczących w konkretnym kształceniu. W strategii komparacyjnej musimy mieć z czym porównywać efekty, dlatego trzeba pozyskiwać dane empiryczne z podobnych środowisk lub kursów.

W celu umożliwienia analiz porównawczych i określenia poziomów normalizujących Skalę, należy przeprowadzać:
• pomiary równoległe kilku grup zajęciowych, także z innych regionów, lecz poddanych analogicznemu procesowi kształcenia;
• pomiary wzdłużne kolejnych roczników słuchaczy zajęć stacjonarnych lub uczestników następnych cykli kursów zdalnych.

W odróżnieniu od badań naukowych, ewaluacja służy przede wszystkim ustalaniu wartości zjawisk lokalnych. Dlatego warto badać więcej mniejszych skupisk osób niż jedną większą zbiorowość. Najmniejszą liczebnie próbę badawczą w Ewaluacji splotowej nazywać będziemy Klasą. Klasa to badana grupka osób skupionych wokół jednego, identycznego procesu kształcenia, np.: wspólne zajęcia stacjonarne, laboratoria, warsztaty lub ćwiczenia, ten sam cykl kursu zdalnego.

Minimalna liczebność elementarnej próby w Ewaluacji splotowej to 15 respondentów, a optymalna Klasa to 25÷40 osób.
Podział na Klasy może być też dokonany podczas analiz, np. ze względu na płeć lub istotną różnicę jakiejś cechy.

Nieco większą liczebnie próbę badawczą w Ewaluacji splotowej nazywać będziemy Grupą. Tworzą ją respondenci poddawani porównywalnym oddziaływaniom, np.: ten sam wykładowca, podobny program nauczania, zbliżony tematycznie kurs zdalny, kolejny rocznik w tej samej szkole. Dla większej wnioskotwórczości analiz porównawczych należy badać kilka pochodzących z innych środowisk, silniej zróżnicowanych Grup, składających się z wewnątrz bardziej jednorodnych Klas.

Minimalna liczebność zasadniczej próby w Ewaluacji splotowej to 30 respondentów, a optymalna Grupa to 50÷80 osób, w tym koniecznie zawarte muszą być przynajmniej dwie Klasy dla porównań.

Próbę badawczą, która zawiera wszystkich respondentów, nazywać będziemy Ogółem. Jej skład tworzą wszystkie osoby, które były badane tą samą Skalą pomiarową, niezależnie od środowiska. Zaleca się, aby osoby te reprezentowały tę samą populację (np. tylko młodych adolescentów, albo maturzystów, albo studentów). Dane empiryczne Ogółu pozyskuje się sukcesywnie, także od wielu badaczy. Warto je kumulować i upowszechniać, aby służyły jako systematycznie aktualizowane Normy.

Minimalna liczebność całkowitej próby w Ewaluacji splotowej to 90 respondentów, w tym warto mieć do porównań przynajmniej trzy Grupy. Natomiast na potrzeby normalizacji Skali niezbędne jest zbadanie kilkuset osób.