W badaniach efektów kształcenia kluczowe jest ustalenie zachodzących przemian. Oczekuje się, że nastąpią przyrosty. W Ewaluacji splotowej pomija się przyrosty wiedzy, a mierzy zmiany trwalszych cech mentalnych i wolicjonalnych. Ze względu na ich trwałość, pomiędzy pomiarami zachowuje się odstęp czasu potrzebny na formowanie tych cech. Narzędzie próbkujące musi być czułe na niewielkie zmiany, choć i tak próbki psychometryczne są jedynie zgrubnym przybliżeniem stanu faktycznego.

Za pomocą Skali pomiarowej ustala się stany początkowe i końcowe każdej zmiennej elementarnej, u każdego respondenta. Mimo że wystąpią spadki u niektórych osób, to w uogólnieniu na próbę badawczą powinny nastąpić przyrosty jako wypadkowy efekt oddziaływań edukacyjnych w danym okresie.

W fazie kwantyzacji kolejnym progom natężenia cech jakościowych przypisuje się wagi ilościowe. Ze względu na to, że wynikające z pomiarów progi natężeń są umowne, najprościej jest przyjąć liniową zależność między stanem cech a ich wagą. W praktyce najbardziej pozytywnemu stanowi cechy nadaje się najwyższą wagę dodatnią, a skrajnie negatywnemu stanowi – wagę ujemną. W takim modelu stanowi nieokreślonemu (ambiwalentnemu) przypisuje się wartość zerową. Odstępy między progami to jednostki miar, dlatego wagi są tu liczbami całkowitymi.

Wyznaczona w powyższy sposób wartość cech jest ściśle zależna od jakości wypowiedzi respondentów. Jakość ta jest tym wyższa, im wyższa jest zgodność danej wypowiedzi z opinią większości co do tezy zawartej w bodźcu-stwierdzeniu.

Zastosowana do pomiarów dychotomiczna, zwierciadlana kafeteria opcji do wyboru: od negacji absolutnie nie do akceptacji absolutnie tak umożliwia analizę także drugiego wymiaru, wynikającego z intensywności wypowiedzi. Wymiar ten wskazuje, na ile ważkie (znaczące dla badań) były wypowiedzi respondentów. Wyborom opcji brak zdania nadaje się zerową wagę, gdyż nie są przydatne poznawczo. Obu opcjom skrajnym nadaje się najwyższą wagę, choć jedna z nich jest wyborem niesłusznym.

Pewność siebie w wypełnianiu ankiet zależy od osobowości. Są osoby z natury niewybierające opcji skrajnych absolutnie. Z kolei wybór opcji brak zdania może być celowym unikaniem wypowiedzi, mimo faktycznej znajomości problemu. Badanie tego wymiaru jest jednak przydatne w pełnej, kompleksowej metodologii Skali dwuważonych ocen.

Na potrzeby większości analiz statystycznych wystarczy nadanie wypowiedziom rang porządkowych. Prostym sposobem jest przypisanie odpowiednim opcjom wypowiedzi kolejnych liczb od 1 do 7. Pamiętać jednak należy, że część stwierdzeń w Skali celowo powinna być nieprawdziwa, dlatego trzeba odwrócić ich rangi w kolejności od 7 do 1. Jest to niezbędna przed zsumowaniem depolaryzacja wskaźników. Przyjmuje się, że zgromadzone za pomocą Skali i porangowane dane szacunkowe są addytywne, tj. upoważniają do kumulowania i do obliczania wartości średnich.

Polaryzacja danego Wskaźnika (znak walencyjny + lub -) wynika z prawdziwości bądź fałszywości bodźca-stwierdzenia. Musi to być jednak empirycznie potwierdzone przez kwalifikowaną większość respondentów. Jeśli większość ma inne zdanie niż twórca narzędzia, to trzeba takie niepewne stwierdzenie usunąć ze Skali.

W ścisłej metodologii Skali dwuważonych ocen wypowiedziom nadaje się wagi od -3 do +3. Umożliwia to analizę statystyczną obu opisanych powyżej wymiarów, gdyż wartość cech oblicza się jako średnią arytmetyczną wag, a ważkość opinii jako średnią z wartości bezwzględnych tych wag. Dzięki depolaryzacji, w prawidłowo zbudowanych Skalach uogólnione poziomy cech po uśrednieniu dla grup powinny osiągać zawsze wartości dodatnie. Obszar rezultatów od 0 do +3 nazwijmy strefą zgodności.

W publikowaniu wyników badań konieczne jest podanie zakresu wag lub rang zastosowanych do kalibracji Skali pomiarowej. W skali wag można łatwo znormalizować poziomy cech tak, aby uzyskać maksimum =1, dzieląc rezultaty średnie przez 3.

Dobrą do publikacji reprezentacją rezultatów jest wyrażenie ich w skali ocen akademickich od 2 do 5. Ma to tę zaletę, że w polskim społeczeństwie jest silnie zakorzeniony skrypt łatwej interpretacji ocen. Trafnie wyczuwamy różnice w jakości cech, które zmieniają poziomy np. z 3,85 na 4,5 lub z 4,0 na 4,35. Skala akademicka jest tu lepsza niż szkolna, ze względu na spójne nazwy poziomów jakościowych (niedostateczny, dostateczny, dobry, bardzo dobry).
Konwersja wyników na skalę ocen jest prosta – wystarczy dodać wartość 2,5 do obliczonych w skali wag miar wyznaczających poziomy (np. średnie). Natomiast w konwersji ze skali rang należy odjąć wartość 1,5.

Z czego to wynika? – Wybór opcji brak zdania nie jest ani akceptacją, ani negacją. Na studiach odpowiada to progowi między ndst a dst, gdy jest dylemat: zaliczyć czy nie? Stąd wartość progowa 2,5. Z kolei wartość maksymalna 5,5 ma uzasadnienie w tym, że wokół ocen głównych występują odchylenia ± pół działki, co skutkuje podziałem skali także na przedziały o progach 3,5 i 4,5. Wartości cech poniżej 2 po uśrednieniu w praktyce badań nie występują.